نَم روی نیمکت پارک که ردِپای باران شب گذشته بود را با دستمال خشک کرد و نشست. خنکای چوب نمدار که در بدنش پیچید حالش جا آمد. دکمه پخش موسیقی تلفن همراهش را زد و به همراه نوای دل انگیز آن، ذهن نا آرامش را در لا به لای شاخ و برگ درختان رو برویش به پرواز در آورد تا دمی آرام گیرد.

سپس نگاهی به دور و بر انداخت و هنگامی که از خلوتی اطراف مطمئن شد، ماسک را از روی صورت خود برداشت و چند نفس عمیق کشید. آخ که چقدر دلش برای این بو و هوای تمیز تنگ شده بود.

در سبزی و درخشش روبرویش غرق شده بود که صدای پایی توجهش را جلب کرد.

سر برگرداند، دو جوان عاشق را دید که  آرام آرام نزدیک می شدند. لبخندی از دور نثارشان کرد و دوباره بینی و دهانش را باماسک پوشاند.

جوان ها از جلویش عبور کردند. اما هنوز فاصله ای نگرفته بودند که پسرک قدم آهسته کرد و برگشت و تلفنش را نشان داد و با احتیاط پرسید: ببخشید می توانید از ما عکس بگیرید.

بلند شد و با خنده، البته خندۀ پنهان شده پشت نقاب که تنها انعکاسش در چشمانش دیده می شد، گفت : البته که می توانم.

پسرک به تخته سنگی که در پناه چنار تنومند و سن و سال داری خانه کرده بود اشاره کرد و گفت : ببخشید آنجا…

اشاره دست پسرک را نشانه گرفت و همراهشان شد. کمی عقب تر ایستاد تا آنها فیگور مورد علاقه شان را انتخاب کنند.

پسرک دلباخته که شرم و حیای قشنگی در نگاه و رفتارش دیده می شد، دخترک را با احترام بر سنگ نشاند، گویی ملکه ای را بر تخت می نشاند و دستانش را با آرامی و شرم بر شانه اش نهاد و گفت: آماده ایم.

همانطور که عکس را در چارچوب تلفن ثبت می کرد در دلش آنهمه زیبایی و طراوت را ستود. عکس دیگری هم در کنار چنار از آن دو مرغ عشق ثبت کرد و وقتی تلفن را برگرداند و برایشان آروزی شادی و آرامش کرد، دلش می خواست بگوید می شود من هم این تصویر زیبا را به یادگار ببرم، اما ترسید.

ترس از اینکه دراین دنیای کج اندیش بد فهمیده شود، پس سکوت کرد و رفتنشان را نظاره کرد.

با دور شدنشان او هم به سر جای خود بازگشت و دوباره افکارش را به شاخ و برگ درختان سپرد. اما اینبار از ذهن ناآرام خبری نبود. تمامی ذهنش با تصویری زیبا از شرمی قشنگ و عاشقانه پُر شده بود، و زمزمه ای در درونش پیچید که ای کاش همیشه اینگونه زیبا و عاشق بمانند و گرد غم زمانه شرم قشنگشان را آلوده نکند.

ای کاش.